Een bericht voor de ouders
Zijn jullie er klaar voor?
Aan de ouders van..
Gebrek aan zelfvertrouwen, een negatief zelfbeeld, gebrek aan zelfliefde, niet opkomen voor jezelf, paniek als je de beurt krijgt of een presentatie moet geven. Niet durven begrenzen en daarom toch maar meegaan, terwijl je hele wezen schreeuwt dat je het niet wil. Jezelf dan maar wegcijferen, op de achtergrond zetten. Dichtslaan en niet meer kunnen delen wat er eigenlijk gedeeld mag worden. Niet meer bewegen, geen geluid maken en niet meer ademen. Jezelf vergelijken met anderen en er achter komen dat je vaak verliest in het vergelijk met de ander. Vanuit angst (om te falen) dingen maar niet meer gaan doen.
Heb je herkenning bij jouw zoon of dochter bij deze omschrijving? Hoe ga jij daar als ouder mee om? Grote kans dat je getriggerd wordt om het op te willen lossen. Pijnlijk om haar of hem zo te zien strugglen. Je wilt er zijn voor ze. Logisch.
Pubertijd kan erg uitdagend zijn. Loskomen van ouders en op eigen benen gaan staan is een proces, een dans. Naar voren, naar achteren. Soms die grote mond en soms weer het kleine kind. Er achterkomen dat je het soms niet weet of kan. De kwetsbaarheid van die beweging heeft veel verschillende vormen. Het gaat gepaard met ‘fouten’ maken.
Lees meer
Ondanks dat u als ouder hen wellicht wil behoeden voor deze fouten. U kent de fouten of ziet deze gebeuren in uw omgeving. De fouten lijken gemaakt te moeten worden om het te begrijpen.
Levenservaring is lastig over te dragen. Ervaring is de soms van onze fouten. Hoe kunnen wij er voor ze zijn? Waar is de grens en tot waar wordt het zorgelijk? Waar hebben we in te grijpen omdat het een gevaar wordt voor henzelf of anderen?
Dat komt met hetzelfde thema. Kunnen wij hen vertrouwen? Vertrouwen dat ze de juiste opvoeding hebben genoten. Vertrouwen dat ze op dat moment de juiste keuze kunnen maken. Dat de niet-gewenste uitkomst van de keuzes onderdeel zijn van opgroeien. Vertrouwt u uw kind? Hoe zit het met uw zelfvertrouwen en uw eigen kwetsbaarheid?
Ervaring en studie leert dat we als ouders onze eigen overtuigingen overdragen naar onze kinderen. Die overtuiging kan worden overgenomen of er komt een tegenreactie. Het gaat niet over schuld. Het gaat over overdracht. Uw kind kan door het gebrek aan zelfvertrouwen ver weg zijn van de kern, zijn/haar eigen identiteit met een onder waardering tot gevolg.
Neem gerust eens contact op om te overleggen of ons traject aan kan sluiten bij uw kind.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
“En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige, en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.”
Gedicht van Kahlil Gibran